Por Carlos Pazos
Sobre Carlos Pazos
Hai uns anos que padecemos unha profunda cise de antierrealidade nas artes e, as veces, inclúenme no círculo dos artistas pasados de moda. Cousa que, para min, case é un eloxio.
Mais permitan que faga cuestión da moda e da crise de antirrealidade.
Para min a arte é algo inútil, calidade intrínseca que lle dá todo o seu sex-appeal.
Se por algo penso que ten que servir a arte, é para nos facer compaña, para nos distanciar, con ironía e humor, do absurdo da vida e o horror do día a día.
Non estou a apostar por unha arte só de entretemento, se non por unha arte ensimesmada, poética, descarada e gamberra de vez, que esquive a horrible realidade ante a cal a única escapatoria posible é antirrealidade.
Creo pois, nunha actitude que non ten nada que ver coa moda que hoxe se impón e pretende converter os artistas en predicadores da concienciación política e social. Descartando a heroicidade da individualidade e a crítica sen límites, fóra do correcto e dos lugares comúns.
Fragmento do discurso de agradecemento.
Premio GAC, 2016
Barcelona, maio 2017
¡Malditos niños!
Ángel González
Carlos Pazos «I’m going to make myself a star».
William Jeffett
Cuatro esquinas (aproximación a la poética de Carlos Pazos).
Eduardo Lago
Arte y parte: revista de arte - España, Portugal y América, ISSN 1136-2006, Nº. 30, 2000-2001, págs. 40-47