Hai uns anos que padecemos unha profunda cise de antierrealidade nas artes e, as veces, inclúenme no círculo dos artistas pasados de moda. Cousa que, para min, case é un eloxio.

Mais permitan que faga cuestión da moda e da crise de antirrealidade.

Para min a arte é algo inútil, calidade intrínseca que lle dá todo o seu sex-appeal.

Se por algo penso que ten que servir a arte, é para nos facer compaña, para nos distanciar, con ironía e humor, do absurdo da vida e o horror do día a día.

Non estou a apostar por unha arte só de entretemento, se non por unha arte ensimesmada, poética, descarada e gamberra de vez, que esquive a horrible realidade ante a cal a única escapatoria posible é antirrealidade.

Creo pois, nunha actitude que non ten nada que ver coa moda que hoxe se impón e pretende converter os artistas en predicadores da concienciación política e social. Descartando a heroicidade da individualidade e a crítica sen límites, fóra do correcto e dos lugares comúns.

Fragmento do discurso de agradecemento.
Premio GAC, 2016
Barcelona, maio 2017

¡Malditos niños!
Ángel González

Carlos Pazos «I’m going to make myself a star».
William Jeffett

Cuatro esquinas (aproximación a la poética de Carlos Pazos).
Eduardo Lago
Arte y parte: revista de arte - España, Portugal y América, ISSN 1136-2006, Nº. 30, 2000-2001, págs. 40-47