Non son artista vocacional, nin dotado. Son artista por vontade, son artista por decisión, por terme emperrado en converterme en alguén con certa idea de risco, en alguén radicalmente inútil, convencido de que non hai que resistirse a facer o ridículo: disposto a morrer coas botas postas.
Eu quería ser nada. En realidade, eu non quería ser. Pero posto que estaba aí, postos a
estar, estar coas estrelas. Ser ‘star’.
Xa que a vida parecía non ter remedio, apostaría por vivir non unha, senón varias vidas.
Nunha atractiva e calada transhumancia gatuna, pasearía por unha chea de escenarios
interpretando o papel máis adecuado, en cada momento, ao meu estado de ánimo. Romántico por individualista, excéntrico por esaxerado, dandy por impertinente.
Ser artista como coartada, como escusa para superar a timidez, facer o incorrecto, dicir
barbaridades e cometer imprudencias. Conseguir a celebridade como forma de esnaquizar o
envoltorio de falsa modestia, a mesquiña naturalidade e a aplastante mediocridade da
contorna. Retratar as fantasías autobiográficas de todo o mundo. Afrontar con ironía as
malas xogadas e anticipar, con sorna, o irremediable.
Construínme como artista. Artista e funambulista, na corda frouxa. A miña dedicación á arte obedece a un intento de supervivencia social e emocional. Porque como artista intencionado son un artista convencido de que a arte é evitable, de que non serve para nada ou, como moito, para facernos compaña na desolación.
O feito de non madurar a tempo permitiume avellentar atrasando o desengano. Atacado de
descreimiento absoluto, a arte é finalmente, sobre todo, o meu espazo de resistencia. O
espazo da autenticidade do artificio, do engano, do descoido, do ilusorio, da simulación, do intersticial, do larvado e do enquistado no intersticial. Ese espazo, aberto ou pechado, no que posto que non podo deixar de ser, case consigo ser nada.