image description
Barcelona,
23 decembro 1949

Carlos Pazos é un artista indisciplinado que utiliza os medios que máis se axeitan para o que quere contar en cada momento.

Premi Nacional d’Arts Visuals da Generalitat de Catalunya 2008, Premio Nacional de Artes Plásticas do Ministerio de Cultura, 2004.


Primeira exposición individual en 1970 e primeira retrospectiva, «No me digas nada», en 2007 no MACBA (Museu d’Art Contemporani de Barcelona) e no MNCARS (Museo Nacional
Centro de Arte Reina Sofía).

Namorado da música e da noite, dirixe o Salón de baile Cibeles (1978-1982) con duas orquestras de salsa e música swing en directo; o cocktail-bar Bijou (1983-1986) e o bar musical Je-rrix (1994-95), primeira sede do seu Club de Fans.

Namorado dos libros e a escrita. publicou ‘Garabatos y Zarpazos’ (UB, 2004, reeditado en 2007), ‘Pimpollos y Papanatas’ (Comanegra, 2013) e ‘Art¡ss!mo’ (Cru, 2016). Listo para entrar en imprenta, si alguén desexa editalo, agarda ‘Filigranas y Mamporros’ (2017).

Namorado do cine, nos 60 e 70 fixo algunhas películas en súper-8 das que pouco queda. En 1987 actuou como protagonista en ‘Es quan dormo que hi veig clar’ dirixida por Jordi Cadea, sobre textos do poeta J.V. Foix.

Escribe e dirixe ‘Mnemocine. Película recortable’ (2006) e diversos vídeos en anos posteriores.

Retomando a paixón pola música, rodou na Habana a película ‘Yo inventé unos Llopis’ (2012), con música orixinal de Pascal Comelade e Manuel Malou.

En 2015 presenta ‘Art¡ss!mo, una película de citas’, para a cal compón con Manuel Malou a canción ‘(H)artissimo’.

A tempada 2018 dedícase, esencialmente, a dúas pezas.

‘Out of Limbo’, instalación realizada no Centre d’Art Santa Mònica conmemorando os 25 anos da súa exposición ‘Un elefante en el Limbo’.

‘No et prometo res’, un miradoiro no que o ‘egouttoir-erizo-escurridor’ que Duchamp erixu en obra de arte en 1914, regresa ás viñas axigantado, constituíndose en faro e torre de vixía da Vinya dels Artistes (A Pobla de Cérvoles, Lleida).